ໃນປີ 2007, ໂຮງລ້ຽງສັດປີກຫຼາຍແຫ່ງໃນປະເທດສະຫະລັດອາເມລິກາໄດ້ເລີ່ມເຮັດການຕະຫຼາດສຳລັບຜະລິດຕະພັນທີ່ ‘ລ້ຽງໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີ’[1] ເຖິງແມ່ນວ່າໂຮງລ້ຽງສັດເຫຼົ່ານີ້ຈະເສຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຫຼາຍຂຶ້ນໃນການລ້ຽງສັດໂດຍບໍ່ໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີ ຕະຫຼອດຊີ ວິດຂອງພວກມັນ, ພວກເຂົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນກໍເນື່ອງຈາກຜູ້ບໍລິໂພກໃນປະເທດສະຫະລັດອາເມລິກາມີກຳລັງຊື້ສູງຂື້ນ ແລະ ຍິນດີທີ່ຈະຈ່າຍເງິນ ເພີມຂື້ນເພື່ອທີ່ຈະໄດ້ບໍລິໂພກຊີ້ນສັດທີ່ລ້ຽງດ້ວຍວິທີນີ້.

ໃນປີ 2015, ກຸ່ມຮ້ານອາຫານຈານດ່ວນ (fast food) ຫຼາຍແຫ່ງໃນປະເທດສະຫະລັດອາເມລິກາ ເລີ່ມປະກາດວ່າ ພວກເຂົາຈະໃຊ້ຊີ້ນສັດທີ່ ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຢາຕ້ານເຊື້ອລິຈຸນຊີເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງການປະກາດນີ້ເກີດຈາກກຸ່ມຜູ້ບໍລິໂພກ ແລະ ສາທາລະນະສຸກໃນປະເທດທີ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ກຸ່ມຮ້ານອາ ຫານຕາມສັ່ງຕ່າງໆຫຼຸດຜ່ອນການນຳໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີໃນການລ້ຽງສັດທີ່ໃຊ້ເປັນວັດຖຸດິບ [2].

ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ ການລ້ຽງສັດໂດຍບໍ່ໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີນັ້ນ ຈຳເປັນຕ້ອງມີລະບົບການຈັດການບໍລິຫານທີ່ດີ. ຊາວກະສິກອນຈໍາເປັນຕ້ອງ ປັບປຸງສຸຂະອະນາໄມ ແລະ ມີການຈັດການທີ່ສາມາດປ້ອງກັນການເຈັບເປັນ ແລະ ການຕາຍຂອງສັດໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ. ເຊິ່ງລວມເຖິງ ການປັບປຸງສະພາບບ່ອນຢູ່ອາໃສຂອງສັດ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມໜາແໜ້ນຂອງປະຊາກອນສັດ ມີການໃຫ້ອາຫານທີ່ມີຈຸລິນຊີທີ່ເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ສະໝຸນໄພໃນອາຫານສັດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ຫາກສັດມີການຕິດເຊື້ອຈຸລິນຊີ, ສັດເຫຼົ່ານັ້ນຄວນໄດ້ຮັບຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີ ແລະ ຖືກຂາຍ ໃນລະບົບທີ່ເເຕກຕ່າງອອກໄປ.

ນອກຈາກນີ້, ຜະລິດຕະພັນຊີ້ນສັດທີ່ ‘ລ້ຽງໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີ’ ຍັງມີລາຄາແພງຫຼາຍ ຫຼື ຍັງບໍ່ມີການຈໍາໜ່າຍໃນປະເທດທີ່ມີລາຍ ຮັບໜ້ອຍ ແລະ ປານກາງ. ການປ່ຽນແປງໄປສູ່ການ ‘ລ້ຽງໂດຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຢາຕ້ານເຊື້ອຈຸລິນຊີ’ ໂດຍບໍ່ມີການຈັດການທີ່ຖືກຕ້ອງອາດນໍາໄປສູ່ການ ເສຍຊີວິດຂອງສັດທີ່ຫຼາຍຂຶ້ນ. ນອກຈາກນີ້ ຄວນຄຳນຶງເຖິງກຳລັງຊື້ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກໃນປະເທດກຳລັງພັດທະນາອາດຍັງບໍ່ຫຼາຍພໍທີ່ຈະຊຸກຍູ້ໃຫ້ ເກີດການລົງທຶນໂດຍກະສິກອນເອງ ໃນການປັບປຸງດ້ານສຸຂະພິບານ ແລະ ການຈັດການໄດ້. ການສະໜັບສະໜູນຈາກລັດຖະບານອົງການ ສາກົນທີ່ບໍ່ຂື້ນກັບລົດຖະບານ ແລະ ຈາກສັງຄົມນັ້ນເປັນສິ່ງຈຳເປັນຢ່າງຍິ່ງສໍາລັບການປ່ຽນແປງໃນປະເທດກຳລັງທີ່ພັດທະນາ.

References: 

1 Ritchie H (2014). “Perdue Foods sets new standard for antibiotic-free chicken”. Sustainablebrands.com

2 Smith T.C. (2015). “What does ‘meat raised without antibiotics’ mean- and why is it important?” (Online ed.). Washingtonpost.co